چاپ

يزدانلاين- ليگ فوتبال دسته اول باشگاههاي ايران فصل (96-95) به هفته هاي پاياني نزديک مي شود و جداي از اينکه حدود پنج، شش تيم در بالاي جدول براي عبوراز دروازه ليگ برتر تلاش مي کنند، به همين تعداد هم در قعر جدول براي گرفتن سند بقا جدالي نزديک و نفس گير دارند.
يکي از اين تيمها که براي زنده ماندن و زندگي دوباره در ليگ يک مي جنگد شاگردان محمود اميري هستند که پس از باخت (1-2) به ايران جوان بوشهر در هفته سي و يکم در شرايطي کاملا بحراني قرار گرفته اند و براي نجات از اين حالت چاره اي به غيراز بردن حريفان در سه هفته پاياني ندارند.
اگر چه وحدت يزد حال و روز خوشي ندارد اما چون مي خواهد بماند، بنابراين نبايد نااميد شود و قطعا استارت ماندن را از همين بازي فردا با نساجي مازندران مي‌زند.
با اينکه اميري و تيمش به دلايل مختلف که فعلا جاي بحثش نيست نتوانسته اند انتظارات خانواده فوتبال يزد را بر آورده سازند و در بيشتر بازي ها روي دور ناکامي حرکت کردند و اينکه اگر دير بجنبد باز هم حاشيه امنيتي براي بقا نخواهند داشت، پس بايد اين باور را در خود تقويت کنند که در سه بازي با نساجي، فجر سپاسي و گل گهر حق اشتباه ندارند و راهي به غير از گرفتن «7» امتياز از «9» امتياز ممکن برايشان باقي نمانده است.
بي ترديد گرفتن جشن بقا که چند سالي است براي وحدت (فولاد يزد سابق) به يک عادت تبديل شده بدون داشتن صلابت لازم امکان پذير نخواهد بود و مي طلبد استارت آن با غلبه بر نساجي زده شود و وحدتي ها با روحيه اي بهتر پا به ميدان فجر سپاسي و گل گهر بگذارند.
وحدت که به خوبي خطر سقوط را احساس کرده است در سه بازي هفته پاياني بايد حواسش را از موارد حاشيه اي دور و همه فکر و ذکرش به بردن، بردن و بردن معطوف شود و به گونه اي حرکت کند که دچار کوچکترين لغزش و خطا نگردد.
مي گويند کارهاي بزرگ را بايد به آدمهاي بزرگ سپرد تا موفقيت حاصل شود و امروز حفظ تنها سهميه فوتبال استان يزد در ليگ دسته اول، کار بزرگ و عظيمي است که گشودن قفل آن فقط به دست بازيکنان بزرگ وحدت آن هم با حمايت بي شائبه مسئولين و هواداران امکان پذير خواهد شد و باور کنيد اين مهم شدني است.
اگر چه بعضي ها به زمين گذاشتن پرچم سقوط توسط وحدتي‌ها را باور ندارند و با حساب و کتابهايي که مي کنند شانسي براي بقاي اين تيم متصور نيستند ولي معتقديم در فوتبال هيچ چيز قابل پيش بيني نيست و به ضرس قاطع نمي توان حکم به سقوط داد، بلکه اين «خواستن، توانستن است» که در اين شرايط مي تواند معادلات را بهم ريخته و تاريکي سقوط را به روشنايي بقا مبدل نمايد.
به هر حال هنوز کار تمام نشده و منطق مي گويد: «اين وحدت اگر بخواهد و بستر آرامش، انگيزه، همگرايي، همدلي و وحدت رويه» برايش فراهم شود، پتانسيل بقا را دارد، پس فکر کردن به اين که بايد «زانوي غم بغل گرفت» و آب شدن وحدت را به نظاره نشست اشتباه است و مي بايد اميدواربود، چرا که گفته اند: