چاپ

خبر یزد - «جوش دور» یکی از قدیمی‌ترین انواع سبک سینه‌زنی و عزاداری در ابرکوه است که به ثبت ملی میراث فرهنگی ناملموس رسیده است .
به گزارش ایسنا - منطقه یزد، یکی از آیین‌های عزاداری مردم ابرکوه که در سال 1394 در فهرست آثار فرهنگی ناملموس کشور به ثبت رسید، «جوش دور» نام دارد که به گفته راویان و بزرگان شهرستان، توسط مرحوم «حسین بصیری» و «علی قیومی» تاکنون زنده نگه داشته شده است .
«حامد اکرمی» پژوهشگر حوزه میراث فرهنگی در این رابطه گفت: این آیین سنتی بعد از پایان مراسم روضه‌خوانی شب اول محرم و همچنین در ساعات پایانی شب عاشورا برگزار می‌شده و عزاداران در قالب دسته‌های سینه‌زنی به سمت میدان اصلی شهر، حسینیه‌ها یا بافت تاریخی حرکت می‌کردند .
وی خاطرنشان کرد: در سبک اصلی عزاداری به روش «جوش دور»، مردها به ‌صورت حلقه‌های متداخل طوری که یک دست بر شانه یکدیگر گذاشته و با دست دیگر یک ضربه به سینه خود می‌زنند و ضربه دیگر را به قسمت بالای زانو، نوحه‌ی معروف «عَمِّ کِبارم عباس، ای شهریارم عباس» را می‌خواندند .
اکرمی افزود: نوحه را چند نفر می‌خواندند و بقیه همراه با ضرب‌آهنگ نوحه به حرکت دوار خود ادامه می‌دادند تا این که چاووشی‌خوان، ابیاتی را می‌خواند که در این فاصله جوش زنان استراحت کوتاهی کرده و برای ورود به نوحه بعدی آماده می‌شدند .
محقق ابرکوهی یادآور شد: امروزه در نوع دیگری از جوش دور، عزاداران در دو ردیف موازی یک دست را روی شانه نفر کناری خود گذاشته و با حرکتی منظم یک ‌پا را جلو گذاشته و خم‌ کرده و با دست دیگر یک ضربه به زانو و در حرکت برگشت یک ضربه به سینه می‌زنند .
وی بخشی از نوحه‌ی «عَمِّ کِبارم عباس» را به شرح ذیل بیان کرد؛
ای شَهِ یارم عباس، ای تاجُ دارم عباس
بنگر سوی سکینه، عَمّ کِبارَم عباس
رفتی که آوری آب، از بهر طفل بی‌تاب
مُردَم، مرا تو دریاب، عَمّ کِبارَم عباس
با ساربان بگویید، کز گریه سکینه
تا بر شتر نبندند، محمل به روز باران
عَمّ کِبارَم عباس، ای شَهِ یارم عباس
زینب ز ناله گفتا، با میر ناقه داران
راه شترسواران، پر خاک و خون بدیدند اجساد تاج‌داران
رفتی که آوری آب، از بهر طفل بی‌آب
مُردم، مرا تو دریاب، از بهر طفل بی‌آب
انتهای پیام