چاپ

خبر یزد - یزد - جاده فولادآلیاژی - ندوشن، اصلی ترین راه ارتباطی منطقه به شهرهای یزد و میبد است، تردد بالای کامیون ها و تریلی های حامل مواد معدنی خصوصا شب ها و نیز روزهای تعطیل در مسیر کم عرض آن، امان را از مردم و رانندگان بریده است.
رفت و آمد زنجیره وار وسایل نقلیه در جاده، تجمع و صف طولانی آنها در معادن منطقه به خصوص معدن سنگ آهن سورک برای بارگیری، حکایت جاده بندرعباس و بندر شهید رجایی را در ذهن هر بیننده ای تداعی می کند.
جاده یادشده که ادامه آن در آینده ندوشن را به شهرستان ورزنه استان اصفهان متصل خواهد کرد؛ یکی از پرخطرترین جاده های استان یزد به شمار می رود .
در حال حاضر نه تنها آن را راه روستایی نمی شناسند بلکه به عنوان جاده شهری هم شناخته نشده است و کارکرد اصلی خود را از دست داده و شبیه جاده ترانزیتی در مقیاس کوچکتر است.
گرچه این جاده استاندارد و گنجایش لازم برای عبور و مرور حدود یک هزار دستگاه تریلی وکامیون حامل سنگ ها و خاک های معدنی را در شبانه روز ندارد؛ اما حکایت جاده پر ترافیک بندر عباس را در گوشه شمال غربی یزد برای هر رهگذری ترسیم می کند.
تریلی هایی که گاه و بیگاه با اضافه بار و رانندگانی که بدون توجه به قوانین راهنمایی و رانندگی و رعایت حقوق شهروندی در این مسیر جولان می دهند و جان و مال مردم را به مخاطره می اندازند.
رانندگانی که جان و مال مردم برای آنها ارزشی ندارد و بیمه شخص ثالث، آسودگی خیالشان را فراهم کرده است.
به همین دلیل، تردد در این مسیر همواره با وحشت، استرس و اضطراب سرنشینان همراه است و حکایت این جاده هشت سال پیش و از زمان احداث آن آغاز شد.
زمانی که معدنکاران فرصت یافتند معادن منطقه را بی رویه استخراج کنند و رانندگان تریلی، نزدیکترین مسیر را برای رفت و آمد برگزیدند و سود بالایی را با حضور در جاده در جیب خود دیدند.
حکایت این جاده، داستانی است که مردم ندوشن سال های قبل با رنج و مشقت فراوان مسیر طولانی 120 کیلو متری ندوشن تا شهر یزد را در گرمای تابستان و سرمای زمستان و کمترین امکانات حمل و نقلی با مینی بوس طی می کردند و سال ها در انتظار راه ارتباطی مناسب بودند.
مردمی که دلشان خوش بود که روزی با احداث این جاده بتوانند با امنیت و آرامش در آن رفت و آمد کنند.
امروز که مردم امیدهای خود را از دست رفته می بینند؛ بارها و بارها اعتراض و گلایه خود را اعلام کردند؛ اما نه تنها شنیده نشد بلکه روز به روز بر مشکلاتشان اضافه شد و افسوس که وجدان ، انصاف ، حقوق مردم، ملاحظات منطقه ای و محلی آن نیز نادیده گرفته شد.
جدای از بحث گله مندی مردم ندوشن از استخراج بی رویه معادن، خسارت جانی و مالی آن بر محیط زیست و منظقه و نسبت به استاندارد سازی جاده اقدامی نشده است.
حداقل انتظاری که مردم از متولیان امور دارند رفت و آمد تریلی های حامل مواد معدنی در این مسیر محدود و در روزهای تعطیل نیز متوقف شود.
و جدای این سئوال مردم که عوارض استخراج معادن ندوشن در کجا هزینه می شود و مسئولان چه زمانی می خواهند به خواسته های مردم پاسخ دهند؟ بهبود وضعیت این جاده باید به قیمت جان چه کسانی تمام شود؟.
هر از گاهی با شنیدن خبری از تصادف در این مسیر برای چند روزی تاسف می خوریم و بعد از مدتی صحنه ای غم انگیز آن را فراموش می کنیم؛ اما وقتی حادثه ای تکرار شود کم لطفی مسئولان خاطر همگان را می آزارد.
علاوه بر مشکلات و خطرات این جاده ،رفت و آمد کامیون ها و تریلی های ناایمن حامل آهن قراضه و مواد اولیه واحدهای تولید فولاد و سرویس واحدهای صنعتی و تولیدی،خطرات و سوانح این جاده را دوچندان کرده است.
حوادث منجربه فوت این جاده پر خطر استان که حالا دیگر اهالی از آن به عنوان « جاده مرگ» یادمی‌کنند به اندازه‌ای تلخ و غم ‌انگیز است که ساعت‌ها می‌توان از تلخی‌های آن گفت و شنید.
بخش ندوشن یکی از مناطق غنی استان یزد به لحاظ وجود مواد معدنی از جمله سنگ های ساختمانی و نما، سنگ آهن،خاک های صنعتی و کاشی است.
شهر ندوشن با بیش از پنج هزار نفر جمعیت در 80 کیلومتری شمال غرب مرکز استان و 50 کیلومتری شهر میبد قرار دارد.